თითქმის მთელი ღამე გავათენე, რადგან სტატია დამეწერა, რომელიც თითქოს თამაშის ანგარიში უნდა ყოფილიყო, თუმცა, დღე იმდენი ემოციით დაიტვირთა, თამაშის დაწყებიდან დასრულების შემდეგაც კი, რომ დამათენდა.

საქართველოში არიან ფედერაციები და სპორტის სახეობები, რომელთანაც, როგორც ჟურნალისტს უბრალოდ, ურთიერთობა არ გინდა. რატომ? იმიტომ, რომ სპორტში კრიტიკის გარეშე არ მოსულა, ასე გამზარდეს ჯერ კიდევ სსრკ-ს დროინდელი „ლელოდან", ასე ვიყავი პოსტ-კომუნისტურ ტელევიზიაშიც, რომელიც 90-იან წლებში იმედის შუქურა იყო. რეალურად ჩემი ბედიც, ქართულ კალათბურთთან სწორედ, მაშინ გადაიკვეთა. თუმცა, ამ ბოლო წლებში ვხედავ, რომ აღნიშნული ფედერაციის წარმომადგენლებს, მხოლოდ იმ ჟურნალისტებთან უხარიათ ურთიერთობა, რომლებიც ქათინაურებით ავსებენ, წაგებული თამაშების მერე ხოტბას ასხამენ და მოკლედ, „სტარიკ ხატაბიჩის" არ იყოს, „ვ ბაგდადე ვსიო სპაკოიონო".

ბუნებრივია, ურთიერთობებს ვერც რიგითი ჟურნალისტი დაარეგულირებ მასთან, ვისაც უბრალოდ, შენი დანახვაც კი არ უნდა, თუნდაც, ამ ორგანიზაციაში, ამ საუკუნის დასაწყისში, სწორედ შენ ასრულებდი იმ მოვალეობებს, რასაც ისინი დღეც „აკეთებენ" - „მოღვაწეობენ". ჰო, ალბათ, ამიტომაც არ უნდათ - რადგან კარგად ხედავ და გრძნობ, სად ეშლებათ. თუმცა, ახლა ამ თემებს შევეშვები და უბრალოდ, თამაშზე ვილაპარაკებ, რომელმაც საფუძველშივე, საქართველოს კალათბურთის ნაკრების იმედი, მეორედ მოხვდეს მსოფლიო ჩემპიონატზე  ჩაკლა. ჯგუფში უძლიერესი ესპანეთი გვყავს, დანიის ნაკრები, რომელსაც ევრობასკეტზე გასასვლელად, კი გვახსოვს რის ხარჯზე მოვუგეთ და უკრაინა, რომელთანაც დღეს, სახლში, უბრალოდ უფლება არ გვქონდა წაგვეგო. თან იყო, კიდევ ერთი, თავმოყვარეობის შემლახველი მომენტი, უკრაინასთან ერთ-ერთი ბოლო შეხვედრის მერე, მათი მთავარი მწვრთნელის აინარის ბაგატსკისის ჟესტიკულაცია, რაზეც მერე კი იხადეს ბოდიშები, მაგრამ მთელი ერის შეურაცყოფა იყო. თუმცა, ერთხელ თუ „დაგიცურდაო"... არ გამიბრაზდეთ ბიჭებო, მაგრამ დღეს ეს მცირე დეტალი, აშკარად არ გახსოვდათ.

ის, რომ თორნიკე შენგელია უბრალოდ გუნდის მთავარი ღერძია დღეს, კიდევ ერთხელ გამოჩნდა. კალათბურთელმა, რომელმაც რეალურად ერთ დღეში ორი თამაში ჩაატარა და ამასთან „ბარსელონას" რიგებში 22-წუთამდე ითამაშა, დღეს კი, უკრაინის წინააღმდეგ, საერთო ჯამში პარკეტზე 30:04 წუთი გაატარა, მაქსიმუმი „გამოწურა" - 17 ქულა, 6 მოხსნა, 4 ასისტი. აქ ერთი დეტალიც იყო, რომელსაც ალბათ, მოედანთან უფრო ახლოს მყოფი კარგად ამჩნევ - რამდენიმე მომენტში თოკომ, ბურთი ფარზე, შერმადინს დაუთმო (მიზეზი გასაგებია, სანაკრებო კარიერის ბოლო საშინაო თამაშში, კაპიტანს სურდა რომ წლების მანძილზე თანამებრძოლს, რაც შეიძლება კარგი სტატისტიკა ჰქონოდა) თუმცა, ბურთი იკარგებოდა, უკრაინელებს კი, სწრაფი კონტრშეტევის შანსი და ქულების გაზრდის საშუალება ეძლეოდათ. ისე, ბოლო მეოთხედში, „შერმომაც" კარგი მოიპარა 06:53, თად მაკფადენმა კი, გიორგი გადაცემით ზუსტი 3-იანი ჩააგდო და ჩვენც, ერთ ქულამდე, 68-69 შევამცირეთ ანგარიში. რაღა დაგიმალოთ და იმედიც კი, მომეცა, რომ თამაშის დატრიალებას მოვახერხებდით, მაგრამ აქ „გავიჭედეთ" -  სამქულიანები გააცუდეს გიორგი კორსანტიამ, რომლისგანაც მე პირადად უფრო მეტს ველოდი და მაკფადენმაც, რომელსაც სროლები დღეს მეტნაკლებად წაუვიდა - ათიდან, ხუთჯერ ზუსტად ისროლა სამქულიანი. ზოგადად, თადმა პარკეტზე  32:58 წუთი გაატარა და გუნდს, 17 ქულა მოუტანა.

თუმცა, ბოლო მეოთხედამდე იყო თამაში, რომელშიც სიმბოლურად, პირველი ქულები სწორედ გიორგი შერმადინმა ჩააგდო. საქართველოს ნაკრებმა საწყის წუთებში მოახერხა დაწინაურება, თუმცა, ნელ-ნელა უპირატესობა დაკარგა და დიდი გარჯა მოუხდა, რომ მეოთხეში მოეგო 23-15. ამ მონაკვეთში ჩვენი გუნდიდან, საუკეთესო დუდა სანაძე იყო 10 ქულით, რომელიც ზოგადად ამ შეხვედრაში ჯიკიქის გუნდიდან სტაბილურად საუკეთესო იყო ყველა მონაკვეთში. 8 ქულა ჰქონდა მაკფადენს, 3 შერმადინს და მეოთხედის ბოლოს საჯარიმოებიდან აღებული 2 ქულა ბექა ბურჯანაძეს. სხვათა შორის, ჯიკიჩის განკარგულებაში მყოფი 12 მოთამაშიდან დღეს, დებიუტი ჰქონდა მათე ხატიაშვილს, რომელიც ჯერ მხოლოდ 17 წლისაა და ბუნებრივია, სავსე დარბაზის წინ, ცოტა ნერვიულობა ემჩნეოდა.

მეორე მეოთხედიდან უკრაინამ მოუმატა და საერთო ჯამში 28 ქულა ჩაგვიგდო. ქულების აკრფა დაიწყო თოკო შენგელიამაც, თუმცა, ძირითადად საჯარიმო სროლებით, თამაშიდან მხოლოდ 2 ქულა ჰქონდა. ქულები აიღო კორსანტიამაც. დუდასა და თადს, კვლავ სტაბულური მონაკვეთი ჰქონდათ, პირველი მეოთხედის მსგავსად. აი, ყველაზე ხანგრძლივად კი პარკეტზე რატი ანდრონიკაშვილი იყო, რომელმაც ბევრი შავი სამუშაო ჩაატარა. მიუხედავად აისა, ჩვენმა გუნდმა ვერაფერი მოუხერხა ოლეკსანდერ კოვლიარს, რომელმაც საბოლოოდ 31 ქულასთან ერთად, 6 ასისტი ჰქონდა. ეს მონაკვეთი 25-28 წავაგეთ. ტაიმი 48-43 მოვიგეთ, თუმცა, განგაშის ასატეხად, მინიშნებები აშკარად იყო.

მესამე მეოთხედი 10 ქულით 13-23 წავაგეთ. დასკვნითი მონაკვეთი წინ, სტუმრები 5 ქულით გვისწრებდნენ, რაც, ბოლო მეოთხედში, ზემოთხსენებული ერთი მონაკვეთს თუ არ ჩავთვლით, როდესაც 1 ქულაში მივუახლოვდით, შეხვედრის ძირითადი დროის დასრულებამდე 05:04 წუთით ადრე თორნიკე შენგელიას ორქულიანის შემდეგ, გავიყინეთ. უკრაინელებმა კი, ჩვენი შეცდომები კარად გამოიყენეს და ანგარიში ისე გაზარდეს, რომ დარჩენილ დროში, ყოველგვარმა ბრძოლამ აზრი დაკარგდა. მონაკვეთი, 18-26 წავაგეთ, თუმცა, ტაბლოზე, 79-92 (მატჩის სრული სტატისტიკა) დაფიქსირდა, რაც ჩემი აზრით, კატასტროფული შედეგია. მიუხედავად იმისა, რომ მატჩის შემდეგ, ჯიქიჩი, ქართული გუნდის მდგომარეობას ზოგადევროპულს შეადარებს, სადაც თაობათა ცვლილებები მიმდინარეობს და მსგავსი ჩავარდნებიც დამახასიათებელიაო.

„მჯერა, რომ უკეთ თამაში შეგვიძლია და მიზნის მიღწევაც შესაძლებელია. ზოგადად, თაობათა ცვლა ნორმალური პროცესია და ეს საქართველოს ნაკრებშიც გარდაუვალია. ეს პრობლემა ბევრ ევროპულ ნაკრებს აწუხებს. ვინ შეცვლის შერმადინს? ეს რთული ამბავი იქნება", - ამბობს ჯიკიჩი, ჩვენ კი, რაღა დაგიმალოთ და ფიცი კი, მწამს მაგრამ ბოლო მაკვირვებს.

ასეა თუ ისე, მსოფლიო ჩემპიონატის პირველი თამაში წავაგეთ, სახლში ქულების ისეთი ცუდი სხვაობით, რაც შეიძლება ჯგუფური ეტაპის ბოლოს წამოგვეწიოს. თოკო რომ არ ჩამოსულიყო, მაკფადენი რომ არ დაბრუნებულიყო, დუდას, რომელიც უკრაინასთან მატჩში საუკეთესო იყო (22 ქულა, 5 მოხსნა, 20% მარგი ქმედების კოეფიციენტი), რომ სროლები არ წასვლოდა და ასეც, ბევრჯერ ყოფილა, დღეს ალბათ, უფრო დიდი სხვაობითაც წავაგებდით.

დღევანდელ შეხვედრაში, საქართველოს ეროვნული ნაკრების სერბმა სპეციალისტმა პარკეტზე, განაცხადში მყოფი 12 კალათბურთელიდან სათამაშო დრო მხოლოდ ცხრას მისცა. კახა ჯინჭარაძე, გორგი ტურძილაძე და ლუკა მაზიაშვილი დღეს, პარკეტზე არ გამოსულან. სასტარტო ხუთეული კი სერბს, შემდეგი ჰყავდა: ანდრონიკაშვილი, სანაძე, ფევაძე, შერმადინი, შენგელია.

აი, გიორგი შერმადინი კი, რომელსაც დღეს თბილისში, ბოლო სანაკრებო თამაში ჰქონდა, 24:22 წუთში, 7 ქულა, 6 მოხსნა და 3 ასისტი დააგროვა, თუმცა, 5 პერსონალურით, ბოლო მეოთხედის შუაწელში სკამზე აღმოჩნდა. საქართველოს ნაკრებში 2006 წლიდან მყოფი 36 წლის კალათბურთელისთვის 201 სანაკრებო შეხვედრა ემოციური აღმოჩნდა. „შერმო" ჯერ ტაიმებს შორის გააცილეს და აი, „ბოლო ჭიქა" შეეძლო არც „დაელია" - ზოგჯერ გონიერი სიჩუმე, ბევრ სათქმელზე მეტად მეტყველია. რაც შეეხება გაცილების ცერემონიას, ალბათ, იმ დონის კალათბურთელს, როგორიც „შერმოა", ცოტა უფრო ორგანიზებული და დადგმულ-გაფორმებული ეკადრებოდა, თუმცა, გემოვნებაზე ხომ არ დაობენ.

აქვე შეგახსენებთ, რომ საქართველოს ნაკრები მომავალ შეხვედრას 30 ნოემბერს, გასვლაზე, ესპანეთის წინააღმდეგ ჩაატარებს.